Η αφίσα, το γράψιμο συνθημάτων στους τοίχους, η σημαία- και το να είσαι κλακαδόρος κάτω από το μπαλκόνι του αρχηγού- ήταν τα ένσημα για δυο γενιές ψηφοφόρων (τουλάχιστον).

Αυτή η τάξη έδρασε καταλυτικά στο ελληνικό παραγωγικό μοντέλο. Χιλιάδες διορισμένων από το κόμμα στο Δημόσιο κατέλαβαν την κρατική μηχανή και την δημόσια διοίκηση, παράλληλα με κρατικοδίαιτους νεόκοπους επιχειρηματίες και μεσάζοντες μεταξύ της αυτοδιοίκησης και των δημοσίων έργων.

Δομήθηκε μια νέα κοινωνία-ειδικά στα χρόνια της πρώτης 8ετούς διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1981-1989). Οι ’’κλαδικές’’ ήταν τα τότε όργανα ’’αξιολόγησης’’ και προόδου των πολιτών. Όλοι όσοι είχαν ενεργό ρόλο στο κόμμα ένιωθαν ότι αυτό τους χρώσταγε μια θέση στο Δημόσιο ή μια δουλειά με κρατικό χρήμα. Ο βουλευτής, ο δήμαρχος, ο νομάρχης, ο υπουργός, είχαν τα επιτελεία και τους εκλεκτούς τους. Τα πράσινα και τα γαλάζια παιδιά ήταν οι προνομιούχοι για διορισμούς. Ήλθε νομοτελειακά το ΑΣΕΠ και κάπως εξορθολογίστηκαν τα πράγματα.

Και τώρα με τα μνημόνια πιστέψαμε ότι το φαινόμενο θα σταματούσε. Αλλά οι χιλιάδες μετακλητοί της τωρινής κυβέρνησης δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Η κατάσταση δυστυχώς συνεχίζεται. Αυτός ο ιδιότυπος δικαιωματισμός στο συλλογικό υποσυνείδητο των νεοελλήνων έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο κοινωνικό σώμα.

Από τα φοιτητικά χρόνια μέχρι την συνδικαλιστική επαγγελματική δράση ο φανατικός οπαδός και ψηφοφόρος του κόμματος ή της αυτοδιοικητικής παράταξης νιώθει ότι πρέπει να ανταμειφθεί κάποτε με έναν διορισμό ή με μια σύμβαση ανάθεσης έργου.

Στην εποχή των Social media δεν χρειάζονται πλέον αφίσες στους τοίχους αλλά fake news και τρολαρίσματα. Οι σύγχρονοι αφισοκολλητές ποστάρουν συνεχώς στο Facebook και στο twitter κατά των αντιπάλων και κλικάρουν like στις χορηγούμενες σελίδες ή λοιδορούν με σχόλια τους άλλους υποψηφίους.

Είτε πρόκειται για τις αυτοδιοικητικές παρατάξεις σε όλη την χώρα είτε για ένα κόμμα, η νοοτροπία του σύγχρονου αφισοκολλητή είναι η ίδια. Πρέπει να γράψει, να δημοσιεύσει, να τρολάρει, να προλάβει τον αντίπαλο. Μια ασταμάτητη μάχη που αγγίζει τα όρια της γραφικότητας και της αναξιοπρέπειας ενίοτε.

Το δυστύχημα είναι ότι αυτό το σύγχρονο κομματικό/παραταξιακό cognitariato, αυτή η φυλή των trolls, μεγαλώνει, διογκώνεται συνεχώς. Και φυσικά ζητάει μια θέση στο δημόσιο, μια θέση στο κόμμα, μια σύμβαση, ένα έργο. Όπως τους παλιούς καλούς καιρούς που η νυχτερινή αφισοκόλληση σε έφερνε πιο κοντά στον βουλευτή ή στον δήμαρχο και σου εξασφάλιζε bonus για την ανέλιξη σου σε δημόσια αξιώματα. Αθάνατη Ελλάδα...

Hλίας Καραβόλιας – European Business Review

Greek Finance Forum

Σχόλια Χρηστών